1.   تعادل غير واكنشي گونه اي: اين عمدتا براي جوامع پيشگام به كار مي رود جايي كه گونه ها به يك زيستگاهي كه داراي نيچ هاي خالي است، حمله مي كنند. برخي تركيبات گونه اي غير واكنشي در نظر گرفته مي شود.

2.   تعادل واكنشي گونه اي: اين براي جوامعي كه از گونه هاي واكنشي و غير واكنشي تشكيل شده است،به كار مي رود.اينجا گونه هاي واكنشي آنهايي هستند كه سازگاري نيچي(زيستخوان) مشابه دارند. مثل گونه هايي كه يك گروه اكولوژيكي را تشكيل مي دهند.

3.   تعادل گونه اي جورواجور(متنوع): اين به عنوان يك مرحله كه واكنش بين گونه اي به تركيبات معمر(Long-lived) منجرمي شود،شناخته مي شود.

4.   تعادل گونه اي تكاملي: اين مرحله،مرحله نهايي پيشرفت جامعه است. هنگامي رخ مي دهد كه اعضاء گونه ها به طور ژنتيكي با همديگر و محيط محلي خود سازگار شده است.

چهار مرحله تعادل ويلسون تفسير جالبي از مراحل توالي اوليه است كه از طريق پيچيدگي ساختاري و ميزان واكنشهاي رقابتي هنگام پيشرفت جامعه شناخته مي شوند. اين تفسير، فرايندهاي تكاملي گونه اي را همانطور كه در قالب جامعه و اكوسيستم ديده مي شود،فراهم مي كند. به نظر مي رسد براي اكولوژيستهاي گياهي مهمترين معيار پايداري جامعه تركيب گونه اي و ساختار جامعه است. اگر تركيب گونه اي يك جامعه در طول يك دوره ي چند دهه اي ثابت بماند،گويند جامعه در حال تعادل است. اين مفهوم پايداري نسبت به عقيده اكولوژيستهاي جمعيت خيلي قاطع ومحكم نيست. زيرا به نوسانات تراكم افراد يا تعداد گونه هاي تشكيل دهنده ي يك جامعه اجازه مي دهد. البته تغيير درتعداد گونه هاي تشكيل دهنده ي ساختار يك جامعه ممكن است يك جايگزيني در پيشرفت به سوي ناپايداري باشد. به نظر مي رسد تفسير پايداري جامعه در ارتباط با شكل حيات و ساختار ضروري باشد.آشكار است كه تغييرات ديده شده در ساختار(مثلا تغيير از جنگل بسته به جنگل باز ياWoodland  )بايد به عنوان يك ناپايداري تلقي شود، حتي اگرچه با تغيير در تركيب گونه اي همراه نباشد.اگرتغيير در ساختار، يك تغيير ساختاري برگشت پذير باشد(مثلا پس از طوفان)تغييرات ساختاري نه تنها به عنوان ناپايداري تلقي نمي شود بلكه مقاومت در برابر تغييرات( يعني پايداري) است. بنابراين،پايداري جامعه هنگامي كه يك مرحله از تعادل پويايي كه حد اقل بيش از چند دهه در جوامع خشك زي گياهي باقي بماند،به خوبي تفسير مي شود. پايداري با ساختار و تركيب گونه اي نسبتا ثابت در اين فاصله زماني(چند دهه)شناسايي مي شود. اين دو پارامتر(ساختار وتركيب گونه اي)قابل اندازه گيري هستند وپيش بيني در مورد پايداري مي تواند از تحليلهاي ساختاري يا مطالعات پويايي جمعيت در جوامع حاصل شود. تغييرات ساختاري وتركيبي خاص در يك جامعه  يك پديده عادي در پايداري جامعه است. اما طبيعت اين تغييرات بايد به گونه اي باشد كه شواهدي از نوسانات محض يا برگشت پذير ارائه كند تا تغييرات مداوم وبرگشت ناپذير. اگر مدركي به دومي دلالت كند(تغييرات برگشت ناپذير)، ممكن است جامعه صفات يا پايداري خود را از دست بدهد. (شكننده شود)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: