کورتیزول تعداد ائوزنوفیل ها و لنفوسیت ها را در خون کاهش می دهد.این اثر در ظرف چند دقیقه بعد از تزریق کورتیزول شروع شده و در ظرف چند ساعت بارز می شود. در واقع پیدا کردن لنفوسپتوپنی یا ائوزینوپنی یک ضابطه تشخیصی مهم برای تولید بیش از حد کورتیزول بوسیله ی غده فوق کلیوی است.

تجویز مقدار زیادی کورتیزول موجب آتروفی قابل ملاحظه ی کلیه ی بافت های لنفوئید در سراسر بدن می شود که به نوبه ی خود برون ده سلول های T و آنتی بادی را از بافت لنفوئید کاهش می دهد.در نتیجه سطح ایمنی هومورال تقریبا برای کلیه مهاجمان خارجی بدن کاهش می یابد.این امر می تواند گاهی منجر به عفونت انفجاری و مرگ در نتیجه ی بیماری هایی شود که در غیر این صورت کشنده نیستند از قبیل سل انفجاری در شخصی که بیماری او قبلا متوقف شده است. از طرف دیگر این توانایی، کورتیزول  و سایر گلوکوکورتیکوئیدها برای سرکوب سیستم ایمنی ،این داروها را در میان مفیدترین  تمام داروها برای جلوگیری از دفع ایمونواوژیک قلب،کلیه ها و سایر بافت های پیوندی قرار داده است.

منبع:

http://groupbio.blogfa.com/

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: